1. Mobilizacja substancji w strefie wietrzenia, zachodzi wskutek denudacji mechanicznej i chemicznej.
2. Transport osadów ze zlewiska odbywa się w postaci:

• Roztworów rzeczywistych
• Roztworów koloidalnych
• Zawiesiny mechanicznej
• Materiału wleczonego po dnie

W stanie roztworów rzeczywistych nienasyconych migrują sole łatwo rozpuszczalne i częściowo substancje organiczne w postaci kwasów huminowych. W roztworach nasyconych rzeki stref klimatu gorącego przenoszą część węglanów (Ca, Mg, Na) i krzemionki. W postaci koloidów przenoszone są związki żelaza, manganu, fosforu, pierwiastki śladowe (U, Cr, Ni, Co, Cu).

1. Osady w zbiornikach wodnych powstają w wyniku procesów:

• Mechaniczne przenoszenie i osadzanie materiału zawiesinowego odbywa się pod wpływem współdziałania ruchów wody. Najlepsze wysortowanie mechaniczne materiału okruchowego następuje w zbiorniku o płaskim dnie i brzegach nie ulegających aktywnym ruchom tektonicznym.
• Biochemiczne osadzanie z roztworu następuje w wyniku selektywnego przyswajania przez organizmy pierwiastków i ich akumlację po obumarciu organizmu.
• Chemiczne osadzanie przy koagulacji roztworów koloidalnych jest typowe dla Fe, Mn, Al, a w wyniku sorpcji na koloidach dla pierwiastków śladowych.

Kolejność osadzania się pierwiastków w strefie przybrzeżnej zbiorników zależy od pH i Eh wody. O kombinacji czynników pH i Eh zależy ruchliwość geochemiczna związków mineralnych decydująca o zróżnicowaniu substancji mineralnej w miarę oddalania się od brzegu morskiego.

1. Facja siarkowowodorowa, środowisko redukcyjne. Wytrąca się FeS₂, osadem charakterystycznym są bitumiczne łupki z siarczkami
2. Facja syderytowa, środowisko redukcyjne, deficyt tlenu. W tych warunkach wydziela się FeCO₃, substancja organiczna utleniana jest do CO₂. Charakterystycznym osadem jest bitumiczny łupek syderytowy.
3. Facja szamozytowa, warunki słabo redukcyjne, dużą rolę odgrywa koloidalna krzemionka. Warunki są zbyt redukujce by utlenić żelazo na wyższy stopień utlenienia, dlatego żelazo pozostaje jako Fe²⁺ w postaci szungitu i turyngitu. Charakterystycznym osadem są krzemionkowe rudy oolitowe żelaza.
4. Facja glaukonitowa, środowisko obojętne, żelazo przechodzi w pewnej ilości w Fe³⁺, tworzący glaukonit sorbuje K, Mg, Rb, Li. Osadem charakterystycznym są fosforyty.
5. Facja utleniona, dochodzi do utlenienia Fe, Mn. Brak substancji organicznej, gdyż została utleniona i rozłożona.

Odpowiada przeobrażeniu silnie uwodnionego mułu z dużą ilością bakterii w skonsolidowaną skałę. Diageneza sprowadza się do osiągnięcia równowagi przez nietrwały i zróżnicowany osad w termodynamicznych warunkach strefy przydennej. Wyróżnia się następujące stadia:

1. W górnej części osadu kosztem zaangażowania tlenu z wód zawartych w osadzie powstają konkrecje wodorotlenków Fe i Mn.
2. Wskutek wzmożonego pochłaniania wolnego tlenu przez organizmy, a następnie redukcji wodorotlenków Fe i Mn oraz siarczanów środowisko osadów zmienia się z utleniającego na redukcyjne. Zawarte w osadzie fazy stałe ulegają rozpuszczaniu w wodzie osiągając stadium roztworu nasyconego. Między kationami znajdującymi się w stanie adsorbowanym zachodzi wymiana między minerałami ilastymi a wodą, zmieniając skład jej skład jak i pochłoniętych zasad. Równocześnie rozkłada się substancja organiczna, przechodząc w CO₂, H₂S, H, N₂, NH₃ i związki rozpuszczalne gromadzące się w fazie stałego osadu. W wyniku tych procesów zmienia się chemizm wód nasycających, osad głównie ilasty. Zmniejsza się w niej ilość siarczanów, rośnie zawartość alkaliów, Fe²⁺, Mn²⁺, SiO₂, substancji organicznej, fosforu, pierwiastków śladowych, znika O₂, którego miejsce zastępują CH₄, CO₂, H₂S, H, NH₃. Towarzyszy temu wymiana substancji między wodą nad osadem a wodą w osadzie. Znikające z osadu podczas diagenezy tlen, siarczany, Mn, Fe przenikają z wody naddennej do wody w osadzie i z niej są pochłaniane przez muł, natomiast zgromadzone w osadzie gazy oraz zawarte w wodach osadu Mn, P, Fe, SiO₂, CaCO₃ dyfundują do wód nad dnem. Spada Eh, do 0,15-0,30 a pH siega 6,8-8,5. Dochodzi do rozpuszcania substancji zdolnych do reakcji, nasycenie nimi wody w osadzie i ich redepozycja w postaci autigenicznych skupień mineralnych, stabilnych w środowisku redukcyjnym.
3. Dochodzi do ponownego rozkładu materiału autigenicznego i jego koncentracja w postaci konkrecji i pseudometasomatycznych skupień o budowie ażurowej.

Przeobrażenie osadów związane jest z pogrążeniem, wzrostem ciśnienia do 80-90 MPa i temperatury do 90-100^oC. Dochodzi do lityfikacji osadu z nieznacznymi zmianami mineralogicznymi. Dużą rolę odgrywają substancje dostarczane do basenów sedymentacyjnych w czasie działalności wulkanicznej w postaci ekshalacji, roztworów hydrotermalnych, w wyniku adsorbowania jonów na powierzchni materiału piroklastycznego, rozkładu produktów wulkanicznych przez wodę morską, ługowanie przez roztwory postwulkaniczne produktów wulkanicznych w przybrzeżnej i dennej części zbiornika.

Cziaturia (Gruzja)

• Oligoceńska pokładowa manganowa seria rudna 2,5-5 m gruba, spoczywa na wapieniach kredowych
• W spągu złoża obecny jest zlepieniec i piaski kwarcowo-arkozowe, w stropie piaskowce ilaste i spongiolitowe, tufy oraz iły.
• Złoże tworzy pokład złożony z licznych przeławiceń płaskich soczew rudy z piaskami, iłami i tufami.
• Rudy wykazują strefowe zmiany składu mineralnego od piroluzytowo-psylomelanowych na zachodzie, przez manganitowe do węglanowych na północnym zachodzie
• Ruda jest budowy oolitowej lub bobowej ma ziemisty charakter
• Ruda węglanowa złożona jest z manganokalcytu, Ca-rodochrozytu, kalcytu, opalu, barytu, pirytu

1. Obszar kielecko-radomski
2. Obszar częstochowski
3. Obszar śląsko-olkuski
4. Obszar fliszu karpackiego

• Rudy żelaza w utworach dewońskich
• Przy powierzchni są to rudy tlenkowe, głębiej syderytowe

• Wyróżnia się trzy pokłady rud, które występują w odstępie 17-25 m, składających się z dwóch lub kilku warstw syderytów ilastych o grubości 5-22 cm
• Łączna grubość warstw syderytów ilastych w pokładzie wynosi 0,2-0,9 m

• Rudy występują w dolnej części doggeru (kujaw)
• Złoże zapada pod kątem 1-2^o ku NE
• W serii rudonośnej występują trzy pokłady rud

1. Dolny pokład spągowej części kujawu

• Zawiera kilkanaście warstw syderytów ilastych o łącznej grubości 0,55 m

1. Środkowy pokład w górnej części kujawu
2. Górny pokład w górnej części batonu

• Seria rudonośna wraz z utworami otaczającymi pocięta jest uskokami, o poprzecznym przebiegu do złoża
• Ruda składa się z syderytu, szamozytu z domieszką minerałów ilastych

• Złoże zlokalizowane w utworach doggeru
• Seria rudonośna o miąższości 5-9 m zawiera trzy pokłady

1. Pokład dolny występuje w spągu serii i składa się z kilku warstw muszlowców syderytowych o łącznej grubości 1,2 m
2. Pokład środkowy wykształcony podobnie
3. Pokład górny osiąga miąższość 0,32 m, zawiera syderyt ilasty oraz do 38% Fe

• Wkładki między pokładami rud tworzą łupki ilaste lub mułowce
• Złoże utworzone w warunkach stale wznoszącego się dna, na skutek rozmywania i wtórnej akumlacji skorup fauny i związków żelaza utworzyły się muszlowce syderytowe

1. Mansfeld (Niemcy)
2. LGOM

• Pokład marglistych łupków bitumicznych miąższości 20-40 cm występujący wśród permskich zlepieńców, piaskowców i łupków ilastych
• Okruszcowanie łupków tworzą: bornit, sfaleryt, chalkozyn, galena, piryt, tetraedryt, tenantyt

• Monoklina przedsudecka od południowego-zachodu graniczy z blokiem przedsudeckim, a od północnego-wschodu z synklinorium szczecińsko-łódzkim
• Na zachodzie łączy się z perykliną Żar, na wschodzie przechodzi w monoklinę śląsko-krakowską
• W obszarze przedsudeckim istnieją cztery jednostki strukturalne:

1. Blok przedsudecki

1. Krystaliczne podłoże monokliny przedsudeckiej. Najstarszy kompleks skał krystalicznych, tworzący podłoże monokliny (proterozoik, starszy paleozoik)
2. Monoklina przedsudecka. Kompleks młodszy zbudowany ze skał osadowych budujących samą monoklinę (perm, trias)

1. Okrywa kenozoiczna. Kompleks najmłodszy będący pokrywą monokliny (neogen-pleistocen)

• Poszczególne utwory zalegają na sobie niezgodnie i są podzielone długimi lukami stratygraficznymi
• Złoża o charakterze pokładowym, soczewkowym lub gniazdowym
• Kruszce tworzą impregnacje, drobne żyłki śródwarswtowe i przecinające niezgodne warstwy rudonośne, jak i większe skupienia w kształcie nodul i krótkich żyłek
• Minerałami pierwotnymi są: chalkozyn, bornit, chalkopiryt, kowelin, domeykit
• Minerałami wtórnymi są: malachit, azuryt, chryzokola, kupryt, enargit, minerały U
• Z mineralizacją miedziową współwystępują: Au, Ag, Pt, ZnS, PbS, siarczki i tlenki Fe
• Składnikami towarzyszącymi są: kwarc, minerały ilaste, substancja organiczna, gips, anhydryt
• Rozmieszczenie minerałów kruszcowych jest strefowe:

1. Brzeg morza- chalkozyn, bornit, chalkopiryt, piryt- otwarte morze
2. Spąg- chalkozyn, bornit, chalkopiryt, piryt- strop

• Przy wysokim potencjale redoks pojawiają się osady czerwone, przy niskim szare i zielone
• Okruszcowanie Cu związane z osadami zielonymi
• Najkorzystniejsze warunki dla okruszcowania to strefy przejściowe od utworów czerwonych do szarych
• Złoża powstałe w trakcie transgresji charakteryzują się obecnością U w spągu, chakozyn, bornit, chalkopiryt, piryt (strop)
• Złoża powstałe w trakcie regresji charakteryzują się obecnością pirytu w spągu, w kierunku stropu dochodzi do koncentracji związków Cu
• Koncentracje Au-Pt-Pd związane są z zewnętrznymi partiami obszarów utlenionych i występują poza obszarami bilansowymi
• Największe koncentracje mineralizacji Au, Pt i Pd obserwuje się w zachodnich rejonach Polkowic
• Mineralizacja Au-Pt-Pd występuje w postaci cienkiego pokładu tnącego granice jednostek litostratygraficznych, obejmujące stropowe partie czerwonych piaskowców oraz czerwono zabarwione odmiany łupka miedzionośnego